6 geleden verruilde ik de specialistische GGZ voor een jaar lang Basis GGZ. Nu al meer dan 5 jaar vrij van hulp en medicatie en een eigen aanbod om mensen te ondersteunen. Herstellen kan en hoeft niet saai te zijn. 
Er zijn zoveel mogelijkheden. Wil je lezen wat mij regulier hielp??? Lees dan dit verhaal. 

Na een half jaar wachten op de reguliere behandeling, had ik dan eindelijk een afspraak gemaakt bij mijn nieuwe hulpverlener in de Basis GGZ. Ik parkeerde mijn oude bordeauxrode Renault Cabrio in de schaduw en moest nog bijna 20 minuten wachten. Niet omdat de hulpverlener niet op tijd was, maar omdat ik weer eens veel te vroeg van huis was gegaan. Nog nooit in mijn leven was ik ergens te laat geweest omdat ik wel zo vroeg vertrok dat het bijna niet mogelijk was om te laat te komen.

Bij binnenkomst zag het gebouw er al stukken vriendelijker uit dan ik gewend was vanuit de wachtkamer van de specialistische psychiatrie. Deze wachtkamer was warm en modern ingericht met leuke trendy stoelen. Mooie grote prachtige planten. Een stoere, robuuste houten tafel die ik thuis ook wel zou kunnen zien staan. Een koffiemachine die naast gewone koffie, ook Espresso, Latte Machiato, Cappuccino en Chocolademelk kon leveren. Er lagen veel verschillende soorten tijdschriften en niet een leesportefeuille van twee jaar terug, waar ik me altijd enorm aan kon ergeren. Alleen de binnenkomst voelde dus al als een warm welkom. Ik was een klein beetje nerveus omdat het wel een grote stap was om na 13 jaar mijn hele ziel en zaligheid nu met een nieuwe hulpverlener te moeten delen.

De enorme twijfel sloeg toe, toen ik mijn nieuwe hulpverlener aan zag komen lopen. Een vrij jonge aardig uitziende slanke man stelde zich aan mij voor en ik bekeek hem van top tot teen. Hij droeg een alternatief ogende kleurrijke gebreide trui. Had een spijkerbroek aan en toen mijn observatie bij zijn voeten was, zag ik tot overmaat van ramp dat deze hulpverlener “Happy socks” droeg. Kon ik deze man wel serieus nemen??? Tegelijkertijd werd ik me bewust van mijn innerlijk oordeel en hervatte mezelf terecht. Ik kreeg koffie en hij vroeg mij wat ik van de therapie verwachtte of wilde bereiken??? Ik vertelde open en eerlijk dat ik graag wilde werken aan het accepteren van mijn situatie zoals die is en het loslaten van de patronen die er steeds voor zorgen dat ik na hoge pieken ook steeds weer in de diepe dalen terecht kwam zoals mijn nieuwe huisarts mij had geadviseerd en last but nog least, dat ik van lithium af wilde.

Hij had zich niet ingelezen in wat de hulpverleners allemaal over mij hadden geschreven. Mijn dikke dossier deed er bij hem niet toe. Hij wilde met een schone lei beginnen en vond het niet nodig om alles van mij te weten. Wauw wat was dat een verademing om echt opnieuw te beginnen zonder extra nadruk te leggen op mijn opgeplakte label en mijn verleden. Zijn functie was verpleegkundig specialist en hij kon als gevolg daarvan mijn medicatie voor blijven schrijven dus een psychiater was niet meer nodig. Ik was al van twee hulpverleners naar 1 gegaan en wat had ik het toch getroffen met mijn nieuwe hulpverlener en de door hem geadviseerde therapie, om mijn vernietigende patronen inzichtelijk te krijgen. Mijn oordeel was volledig ongegrond en hij heeft mij een jaar lang fantastisch ondersteund en wat ben ik dankbaar dat hij op mijn pad kwam.

Hij stelde voor om te starten met de Acceptance and Commitment therapie en zo werd die therapie tijdelijk onderdeel van mijn leven. Het was in eerste instantie enorm confronterend om als eerste stap te moeten accepteren dat het leven was zoals het was. Dat ik dus een 43-jarige man was die zich qua leeftijd en energie minstens het dubbele voelde. Dat ik het niet voor elkaar kreeg om meer dan 12 uur dienstbaar te kunnen zijn in mijn werkveld als ervaringsdeskundige. Dat ik te dealen had met mijn fysieke beperkingen als gevolg van het ongeluk. Dat ik overgevoelig was en nauwelijks druk aan kon. Kortom de waarheid was even bikkelhard. Het zag er ook niet naar uit dat het ooit beter zou worden.

Toch ergens diep van binnen was er altijd nog dat sprankje hoop op betere tijden, dat speldenknopje hoop, was nog aanwezig in mijn hart. Het prachtige aan de ACT-methode was dat het zich volledig richtte op het huidige moment. Ik leerde spelenderwijs mezelf waardevol te vinden zonder dat, het afhankelijk was van een prestatie, functie of baan.

In mijn rol als ervaringsdeskundige fungeerde ik in die periode op een bepaalde manier nog als een soort voorbeeld voor mensen die worstelden na het hebben doorgemaakt van een psychose. Ik liet enthousiast zien hoe het was om zonder schaamte weer deel te nemen aan de maatschappij. Ik had toen niet door, dat ikzelf nog aardig wat innerlijk werk voor de boeg had. Die blinde vlek was mij niet bekend maar werd me door de ACT-therapie wel duidelijk.

Met een ijzeren discipline en wilskracht nam ik mijn nieuwe therapie dan ook weer uiterst serieus. Ik maakte een heel belangrijke stap om mijn gedachten niet meer zo serieus te nemen. Een van de eerste opdrachten was om al mijn gedachten waar ik last van had op te schrijven om er vervolgens keihard om te lachen hoe zinloos en zelfslopend gedachten kunnen zijn. Steeds maar weer dezelfde vernietigende gedachten die mijn geest vermoeiden. Mijn kersverse hulpverlener stond wel even te kijken van de enorme lijst van gedachten die ik opsomde en die continu door mijn hoofd ratelden. Even had hij zich afgevraagd of ik niet wat manische trekjes vertoonde toen hij de hieronder vermelde waslijst aantrof als antwoord op zijn vragen. 34 punten van twijfels, ergernissen en dwang die ik mezelf continu oplegde was de realiteit in mijn verdwaalde gedachten. Gedachten die als een soort van continu terugkomend mantra mij weghielden uit mijn hart maar in mijn hoofd bleven rondspoken.

1. Geef ik wel voldoende aandacht aan Eddie, Bommel, Bobo en ons Vee?
2. Is het niet zielig dat ik Bommel niet elke dag vrij laat rondlopen? (De buren doen dat het elke dag) Wat zouden ze ervan vinden dat ik dat niet altijd doe? Ik ga dan verklaren dat het niet lukt omdat mijn enkels dat niet aankunnen en ga dat dan uitleggen in de hoop op begrip (pfffff)
3. Wat zullen de mensen wel niet denken als ik weer rondloop met de hond? Zullen ze zich afvragen of ik wel werk?
4. Ik verklaar vaak aan alle mensen als een open boek dat ik weer over mijn grenzen ben gegaan en leg alles tot in detail uit waarom ik doe wat ik doe en waarom niet, Waarom doe ik dat? Waarom wil ik iedereen alles vertellen en van iedereen begrip?
5. Probeer het maar weer eens, als je het niet probeert weet je nooit of je weer meer energie krijgt!
6. Ben ik wel lief, aardig genoeg met mijn lage energie en vermoeidheid, met mijn korte lontje?
7. Geef ik mijn vriendinnen, vrienden wel voldoende aandacht?
8. Neem nog maar een koekje! (Waarna ik alles wat lekker en slecht is in grote hoeveelheden naar binnenwerk)
9. Zal ik vandaag schrijven, lezen, op visite gaan, boodschappen doen, auto wassen, opruimen of wie zal ik allemaal gaan bellen en uitnodigen om te komen eten?
10. Is het niet lullig dat Eddie ondanks zijn drukke baan, vaak nog gaat koken terwijl ik de hele dag thuis ben?
11. Wat is überhaupt, de waarheid???
12. Hoe zit het allemaal in elkaar?????
13. Zal ik mediteren, tv kijken, lezen, in bad gaan liggen of iemand opbellen.
14. Hoe zou het met die, die of die gaan?
15. Zal ik dit werk blijven doen, zal ik toch ander werk gaan zoeken, zal ik een nieuw boek schrijven, zal ik een zelfhulpboek schrijven of zal ik over mezelf schrijven of over mijn familie of iemand helpen met zijn levensverhaal die zelf niet graag schrijft?
16. Wat vreemd dat mijn knie nog niet genezen is na alle zelfhelende acties?
17. Is mijn vertrouwen dan wel optimaal in het veld of heb ik toch nog reguliere hulp nodig?
18. Je moet naar de natuur kijken en beleven, kom op kijk dan!!!
19. Ik haat dingen moeten, ik kan het niet meer….
20. Je moet 3 x per dag een half uur wandelen
21. Je moet 10.000 stappen zetten per dag.
22. Ondanks mijn lichaam aangeeft dat het wil rusten moet ik door want ik kan het toch niet maken op het laatste moment nog af te zeggen. Kom op joh. Dat kun je toch niet maken.
23. Ben ik nog wel aantrekkelijk genoeg voor Eddie met mijn minimale energie, mijn beperkingen, kunstoog en zwaarmoedigheid?
24. Begrijpt het UWV mij wel?
25. Zal ik ooit weer zoveel energie hebben dat ik alles aankan?
26. Moet ik echt accepteren dat de energie is zoals die is en dat, dat goed is?
27. Waarom laten sommigen mensen niet horen wat ze van mijn boek hebben gevonden terwijl ze het zelfs van mij cadeau hebben gekregen?
28. Waarom komen mensen hun afspraken niet na?
29. Ik laat me soms negatief uit over anderen en voel me daar dan schuldig over omdat ik eigenlijk van mezelf vind dat ik niet negatief over anderen mag praten.
30. Wat zal ik gaan doen? Ik moet altijd wat doen!!!
31. Ik verontschuldig mij door te vertellen hoe druk ik wel niet ben uit angst voor wat ze van mij zouden kunnen vinden of me lui vinden.
32. Ik erger me aan mensen die zich beter voor doen.
33. Ik erger me aan mensen die net doen of ze de waarheid in pacht hebben.
34. Ik erger me aan continu dezelfde verhalen moeten horen bij veel drankgebruik.

Mijn toen nog steeds diepgewortelde onzekerheid, niet goed genoeg denken te zijn, mijn verlangen om luchtiger te kunnen leven, werden met name door deze vragen en overtuigingen continu belemmerd en droegen ook absoluut bij aan een verminderd energielevel daar ben ik achteraf stellig van overtuigd. Ik nam het leven veel en veel te serieus en was alleen maar bezig om me aan te passen zoals ik dacht dat de buitenwereld mij wilde zien. Mijn kersverse hulpverlener had een briljant plan. “Neem je gedachten niet zo serieus!”. Ik wist dat hij gelijk had. Ook één van mijn meest favoriete spiritueel leraren, Eckhardt Tolle heeft het er ook altijd al over. “Neem je gedachten niet zo serieus” Maar het was me nog nooit gelukt het volledig voor elkaar te krijgen. Misschien was nu met de ACT-therapie eindelijk een kans op een vrijer leven. Ik ging er vol enthousiasme en open in. Ik gaf me vol vertrouwen over aan de therapie.
Als eerste advies kreeg ik om “Talking Ginger” als app te installeren op mijn telefoon. “Talking Ginger” is een oranje digitale kat die ik op mijn smartphone kon downloaden uit de app. Een kat die je napraat en jouw eigen stem op bijzondere wijze vervormt. Even dacht ik. Die softe hulpverleners van tegenwoordig, die sporen zelf echt voor geen ene meter meer. Nu heb ik eindelijk mijn eerste therapie na 13 jaar en moet ik praten tegen een digitale oranje speelgoedkat “Talking Ginger” genaamd. Wie is nu gek in de psychiatrie de hulpvrager of de hulpverlener?
Baadt het niet, schaadt het niet, en ik herpakte mijn gedachte en nam ook deze opdracht toch weer uiterst serieus. Op een rustige middag zat ik aan onze keukentafel en heb alle hierboven vermelde lange lijst met zinloze gedachten opgeschreven om ze vervolgens hardop uit te spreken tegen de digitale poes “Talking Ginger”. Eerst met mijn eigen stem, toen in het dialect en ook nog een keer met allemaal zelf vervormde gekke stemmetjes. Mijn speelsheid werd getriggerd en heb al die zinnen dan ook meerdere keren uitgesproken en die maffe Ginger bleef mij maar napraten in nog weer idioter klinkende stemmetjes. Eerst irriteerde ik me mateloos, maar na een tijdje barstte ik zo keihard in lachen uit en kwam bijna niet meer bij. Ik was alleen thuis en het kwartje viel. Wat een gigantische domme repeterende shit plaagde mij continue. Door deze therapeutische oefening en eerlijk is waar de prachtige technologie werd ik op een creatieve luchtige wijze bewust gemaakt dat ik mijn gedachten echt niet meer zo serieus moest nemen.
“Neem je gedachten niet zo serieus” was het advies en hoe, dat was voor mij een digitale kat…. 🤣 Wat een ontzettende onzin had mijn denkgeest toch steeds vervuild. Precies dat, was het doel van de opdracht en hoe kon dat nog effectiever kenbaar gemaakt worden dan op speelse wijze met “Talking Ginger”. Bizar hoe dit voor mij zo doeltreffend werkte en ik mijn oordelende woorden volledig moest terugnemen. Niks softe hulpverleners van tegenwoordig, maar juist een geweldige doeltreffende therapie op mijn situatie afgestemd. Gelijkwaardig en doeltreffend. Speels en bijzonder leuk vond ik het. Herstellen kan dus ook leuk zijn!!!

Op het moment dat ik alle opdrachten van de voor mij persoonlijk effectieve Acceptance en Commitmenttherapie had afgerond en ik ook nog min of meer geaccepteerd had dat mijn leven was zoals het was, gaf dat een bepaalde rust.
Dat ik mij nog steeds een oude man voelde met weinig energie dat had ik met een lichte weerstand geaccepteerd. Dat mijn schildklier schommelde en dat ik op dat moment zonder arbeidscontract mezelf toch als goed genoeg zijn begon te accepteren. Dat ik me niet meer druk maakte over het feit dat ik tijdelijk niet meer als ervaringsdeskundige werkzaam was, accepteerde ik met enige tegenzin. Het was zoals het was.

Ergens begon ik me zelfs een beetje dankbaar te voelen dat ik in Nederland woonde en er rekening gehouden werd met mijn situatie. Dat ik tijd kreeg om te herstellen van mijn heftige Burn-out en even niet hoefde deel te nemen aan de hectische bizarre Prestatiemaatschappij. Ergens irriteerde het mij ook nog wel dat ik moest accepteren zoals het was, terwijl ik dankzij alle spirituele boeken die ik had gelezen en spirituele ervaringen ik er juist van overtuigd was dat alles mogelijk was, als ik maar positief bleef en vol vertrouwen en geloof in wonderen in het leven zou blijven geloven. Het accepteren dat ik met beperkingen moest leven, kon ik diep in mijn hart toch nog niet volledig rijmen met de het accepteren dat alles was zoals het was.
Totdat ik bij een oud-collega op bezoek ging. Zij was als familie ervaringsdeskundige werkzaam geweest en beschikte over een enorme ervaringskennis. Een charmante wijze dame, die met mij samen had gewerkt in een VIP-team. Zij als familie ervaringsdeskundige.
Zij was van mening dat het net zo goed een bedoeling kon zijn, dat we simpelweg te dealen hadden met wat er op ons pad kwam en dat, dat ook een uitdaging van het leven kan zijn van uit spiritueel perspectief benaderd. Voor mij zou dat dan toch betekenen, een minimale belastbaarheid, veel vermoeidheid, etc etc etc. Zij had ook te dealen met blijvende pijnen. Maar dat die pijnen en beperkingen misschien wel hele mooie boodschappers zouden kunnen zijn, voor de spirituele groei konden voor haar ook waar zijn. Ze gaf mij houvast bij het accepteren van mijn beperkingen en toch, eigenwijs als ik was en ben, bleef ik ook een sprankje hoop houden dat het ooit beter zou kunnen gaan. Dat ik weer meer aan zou kunnen. Dat als ik alles echt geaccepteerd zou hebben, het zo maar zou kunnen zijn dat er wederom wonderen op mijn pad zouden komen. Ik hield er ook rekening mee dat het tegendeel waar kon zijn en accepteerde mijn nieuwe zijn, waarbij ik een onzichtbaar leven begon te leiden. Zonder werk, zonder doel en even niet meer gericht op de buitenwereld maar gericht op mezelf. Ik nam voor het eerst in mijn leven volledig de tijd om naar binnen te keren.

Ik schreef het UWV heel eerlijk dat zelfs mijn werk als ervaringsdeskundige me te veel was geworden. Mijn moeder hielp mij in die periode 1 x in de week met ons huis schoonmaken. Ik bleef me die man van 90 voelen en iedereen had begrip voor mijn situatie. Niemand probeerde mij te pushen. Iedereen was blij dat ik de lat niet meer zo hoog legde. “Ga lekker onderzoeken wat je leuk lijkt” waren de bemoedigende woorden van mijn partner Eddie. Hij had wederom gelijk en ik volgde zijn advies op.

De ACT therapie had ik afgerond en mijn vervolg therapie bestond uit Yucel. Een veel gebruikte creatieve therapie. Op een speelse wijze werd er aan de hand van gekleurde blokjes hout vragen gesteld waardoor visueel inzichtelijk werd hoeveel draaglast en draagkracht ik had. Ik kwam er ook achter over hoe onwijs steunpilaren ik had. Deze methode wordt ook veel gebruikt voor mensen die zich niet zo makkelijk verbaal kunnen uiten. Maar eerlijk is waar, ook voor mij was het een mooi extra inzicht. Ik kreeg namelijk visueel inzichtelijk dat ik eigenlijk wel een heel stevig fundament aan steunpilaren had. Dat ik als gevolg daarvan ook wel een behoorlijke last kon dragen, werd me meer dan duidelijk. Ik besef me terdege dat, dat een zegen is, waar ik dankbaar voor mag zijn.

Als ik iets heb geleerd moet ik er altijd mijn eigen dingetje van maken en zo vergeleek ik mezelf met een solide vrachtschip. Dat kwam omdat ik die in de verte op dat moment voorbij zag varen over de IJssel. Eenvrachtschip waar ik weet niet hoeveel containers op vervoerd konden werden. Waarbij ik het schip tevens als steunpilaar zag en de containers als lasten. Ik gaf iedere container een last waar ik mee worstelde. Denkbeeldig voorzag ik containers van de lasten die ik nog mocht loslaten, plakte er een stikker op en sodemieterde de hele container met lasten denkbeeldig overboord waardoor het schip steeds lichter kon varen. Bizar hoe visualisatie, fantasie en creativiteit zo effectief kan zijn en voor mij voelbaar helpend was.

Mijn steunpilaren bestonden uit onder andere: Mijn grootste passie, mijn spirituele levenswijze, Eddie, mijn familie, schoonfamilie, onze huisdieren, vrienden, buren en kennissen. Kortom een stevig solide en sociaal netwerk.

Na een jaar intensief aan mezelf gewerkt te hebben gewerkt, zat de reguliere therapie erop. Mijn hulpverlener wist niet meer wat hij voor mij kon doen. Hij was tot de conclusie gekomen dat ik geen hulp meer nodig had van de Basis GGZ…. Wauw wat Geweldig!!! hoe ik in een jaar tijd zulke enorme reuze stappen heb kunnen maken. Wat was ik apetrots 🤭